دلـــــــم بگرفتـــــه از غم، میکشد زآن آه و فریادی

مجــو دیــــگر ز چشمم جـــــــز نگاه زار و نا شادی

نه امیــــــد ی توان بـــــــردن ز آغوشـــــــی تمنایی

کجا دل خوش تــــــوان بودن  به زیــــــر تیغ بیدادی

دلِ هر دم شهیـــــــــــــد من ، کشد بس آه بی تاثیــــر

شده خلوت نشین اکنـــــــــون به کنــــج محنت آبادی

شده آزرده قلب من  ز شــــــــــام و صبح این دوران

که می بینــــــــــــم ویـــــــرانی وهر جا خانه بربادی

چه خوش بی مهـــــــری دوران برد از یادم آن دلدار

خدا یـــــــــادش کند هــــــر دم که از من میکند یادی

شد آتش این چنین سوزان کنون از شعله ی شوقش

به راه سوختن چون من نیــــــــــــابی دختـری رادی

--------------------------

فریبا آتش صادق